Door Eva Jacobs
Een feest? Wat voor een feest? Het is toch afzien? Dat was mijn reactie toen ik een videoverslag van een Paris-Brest-Paris brevet gezien had. Ik zag vermoeide fietsers die toch steeds weer deel hebben genomen aan deze mega tocht (sinds 1891 georganiseerd, eerst als wedstrijd en sinds 1951 voor alle liefhebbers van het lange afstand fietsen). Ze werden onderweg geïnterviewd: “Ik kom hier voor de mensen die ik in de dorpen ontmoet, dat trek me aan” verklaarde een deelnemer.
Ik snapte er niks van.
Al een jaar was ik me aan het voorbereiden. Elke maand een brevet, soms twee, en meestal fietsend naar de start gekomen, Boekelo, Groningen, Zeeland en de Klimaattocht langs de nieuwe Nederlandse kustlijn. Kilometers maken om te weten of ik het kon.
Het was ooit mijn droom aan PBP mee te kunnen doen. Al snel werd mijn droom een illusie, veel te veel kwaaltjes onderweg, vermoeidheid en uiteindelijk ook klimaatverandering, waren de redenen die bij mij tot de conclusie leiden dat ik de tocht maar beter aan anderen over moest laten.
Dat was in november 2022. Een maand later heb ik me bedacht. Als ik het niet eens ga proberen, vergeef ik het mezelf de rest van mijn leven niet. In juli had ik 12.000km op de jaarlijkse fiets-km-teller. Ik was er helemaal klaar voor.
Mijn lieve gezin besloot om mee te gaan naar Parijs. Dus reden we met de auto, de Snoek op het dak en een aanhanger met 4 “upwrong” fietsen. Het PBP brevet zou ik met Jos rijden. Jos geloofde er eerder in dat ik de afstand aan kon dan ikzelf. En…… hij had een plan! 😉 Ik plan nooit, ik neem het zoals het komt of ik doe wat andere mensen doen… En wij hadden de Snoek-L die hij hiervoor heel graag wilde hebben. De deal was snel gesloten.
Een paar ritten in het Franse landschap laten zien, dat de voorderailleur toch niet helemaal goed schakelt. In de ochtend voor de start van PBP (20-aug) zijn we nog bezig hem af te stellen. Na een uur instappen/rijden/uitstappen/sleutelen… ga ik door mijn zenuwen heen. Ik heb geen vertrouwen in een product dat zich al bijna eeuw niet heeft doorontwikkeld… Toch is het Allert gelukt om hem af te stellen!
De start is in Rambouillet, een stadje naast Parijs, dat vooral minder druk is. Het is heet. Of tenminste zo voelt het na een maand regenachtige koude zomer in Nederland. Alle Nederlanders hebben het heet. We verzamelen bij het kasteel Rambouillet voor de PBP groepsfoto. De meesten dragen de door mij ontworpen club kleding 🙂 Leuk om te zien.
Daarna nog wat uitrusten onder de bomen van het kasteelpark, kletsen met vrienden of met diegene die mijn fiets willen bewonderen. De Snoek van Peter is er ook bij, maar net voordat we moeten opstellen voor de fietscontrole, blijkt zijn verlichting niet te werken. Jos schiet te hulp en samen lossen ze het probleem van de losse kabel snel op.
Nog voor de start word ik geïnterviewd door twee lieve dames. “En waarom heb je gekozen voor deze fiets?”
“Ik maak ze, mijn man is de ontwerper, ik heb geen keus ;-).”
Om 17:15 vertrekken we samen met de groep “F” speciale fietsen, eenmaal op de weg zie ik bij het inhalen (of ingehaald worden) vouwfietsen, Moultons, fixies of oeroude randonneur fietsen, tandems, zelfs een trippel-tandem met een Duitse bemanning. En nog 8 a 10 (?) andere velomobielen.
In het begin gaat het vlot, maar ik trap ook meer dan wenselijk is voor Jos. Dan is er een koffie (cola) stop, daar knappen we beiden van op. Er komt een journalist bij en omdat mijn kennis van het Frans nihil is, maakt hij alleen foto’s en schrijft onze namen op.
In elke dorp dat we doorrijden juichen de mensen in cafés, in bochten staan gezinnen te zwaaien, op heuvels zitten echtparen op campingstoelen in de brandende zon om te klappen. Ik zwaai naar iedereen terug en meestal glimlach ik er ook bij.
Jos en ik houden een constant tempo aan (voor mij 100 watt gemiddeld), we rijden van controlepost naar controlepost. Als het kan schaf ik koffie, cola en een Franse sandwich (een belegde halve baguette) aan. Ik eet veel en regelmatig. Tot mijn verbazing krijg ik geen maagklachten. Voor drinken heb ik sportdrank mee in poedervorm voor de hele tocht. Misschien dom, maar de smaak ligt voor mij zeer gevoelig. We klimmen super sloom, en dalen super snel. Er zijn 10.000 hoogte meters in de route. En het is heet.
De eerste nacht onderbreken we net na de controle post in Fougeres met 2:15 uur slapen in de berm langs de weg. Ik in mijn slaapzak, Jos in zijn bivy.
De tweede nacht willen we in Carhaix-Plouguer slapen (op 514e km), 6 uur of zo. Denis, een klant van ons, zou daar op ons wachten. Ik wissel een paar berichtjes met hem en begrijp dat hij een overnachting heeft geregeld. Na de ontmoeting verder op de route naar Brest blijkt het een misverstand. Toch ben ik blij hem te zien! Hij belt met zijn vrouw en wij rijden nog een uurtje door, daar komt ze aan met een camperbusje. We slapen daarin op de 540e km, bijna 6 uur lang. In de ochtend voegen we in in een lange rij rode lichten en reflectie vesten. Echt magisch! Zoveel fietsers bezig met het zelfde. Denis fietst met ons mee.
De controle in Brest halen we nog net voor sluitingstijd. Helemaal niet opgelet, stom! Even gedoucht, nog wat getreuzeld, foto gemaakt op de brug waar je de Atlantische oceaan kan zien en dan terug naar Parijs. Denis heeft ons in Carhaix weer verlaten.
Het is nog steeds heet, de heuvels zijn stijl, eens ging ik 6,3 km/u omhoog en eens met 85 km/u omlaag. Maar er zijn nog steeds al die mensen langs de weg, alsof ze voor mij zijn gekomen. “Bravo, madame!” Kinderen steken handjes uit, soms klap je met 5 in een rij. Je ziet namen van de deelnemers op spandoeken, die zeer waarschijnlijk opgegroeid zijn in die dorpen met het brevet elk 4 jaar. “Maman, quand je serai grande, j’y vais aussi.” Ik heb 3 keer al fietsend water aangenomen van een jongetje. Zo cool! En al de versiering overal!
De tweede dag leggen we 384 km af. Dat betekend dat we na een kort slaapje (3 uur) in Fougeres nog maar 290 km te gaan hebben.
Het slapen op een slaapzaal is geen succes. Geeft niks, voorbij de finish lukt het zeker. En het is bewolkt. De eerste 100 km gaan dus lekker. Ontbijt langs de weg wordt verzorgd door het lokale volk in ruil voor het sturen van een ansichtkaart. En Jos is nog steeds vrolijk gezelschap.
Tekeningen door Eva Jacobs
En toen heeft iemand alle wolken gestolen. Er komt een verschrikkelijke 150 km, badend in het zweet, zout en pijn constant water gietend over je hoofd of je hoofd onder de kraan als die er is. Iedereen heeft het moeilijk. Deelnemers liggen in de bermen in de schaduw. Toeschouwers juichen nog enthousiaster en dat is ook mijn redding. Ze leiden me af van mijn persoonlijke ellende en ze leiden me naar de finish toe. Wat ben ik ze dankbaar! Zij maakten er een feest van!
We fietsen om 22:35 over de laatste drempel in Rambouillet.
PS: Ik heb ook nog aan (wieler)shirtje ruilen gedaan. Voor de start vond ik het niks maar na afloop ging ik zeer verlegen op een Japanse af en hebben we geruild.
https://www.paris-brest-paris.org/
velomobiel.wordpress.com 
Excellent, report Eva. It sounds like a painful but memorable experience!
Thank you John! (Hmm you can get so easy a translation…)
Mooi verslag, Gedenkwaardige tocht. En wat goed dat je toch hebt doorgezet in November. Precies wat je zegt: anders vergeef je het je leven niet meer, dat je het niet eens geprobéérd hebt…..
Het overwinnen van alle hindernissen maken het slagen alleen maar gedenkwaardiger.
Nu kun je alle herinneringen lekker de reveu laten passeren. Geniet er van!
Dank je, Paulus
Een prachtig verhaal Eva. Goed dat je een jaar geleden toch besloten hebt om te gaan.
Dag Frans, klopt, daar ben ik ook blij mee.
Eva wat een mooi verhaal!
feliciteer je vader met zo’n dochter en natuurlijk z’n verjaardag.
Is die tocht trouwens gelukt?
Bonjour Eva,
Je vous ai vu passer au Moulin Blanc (plage de Brest). Vous n’aviez plus que 615Km à faire … Quel beau récit et Bravo.
Jacques
Merci beaucoup, Jacques!
respect Eva en een mooi verslag en ook nog tijd voor foto’s, echt knap👍
Dank 🙂
Hallo Eva, mooi eerlijk verhaal, randoneuren is hartstikke mooi, alleen de voorbereidingen zijn vaak lang en lastig, vooral als dingen niet lopen zoals je graag wilt. Nu na genieten van het behaalde resultaat, over 4 jaar is er weer een feestje 🙂
Dag Peter, heb je nog naar “Parijs” terug gefietst of hoe heb je van Brest verder gegaan! Dat ontbijt, toen we elkaar laatst ontmoeten, was echt sfeervol he?
We zijn op de terugweg naar Parijs in Carhaix gestopt, Heiner kreeg last van hart ritme stoornissen, en arts vond het niet verantwoord op door te gaan, ben bij hem gebleven. En afgemeld bij de organisatie.
Ja, dat weet ik en het is jammer. Ik hoop dat hij nu in orde is!
Ik vroeg me af, hoe zijn jullie terug gegaan, het was toch nog 600km terug naar Parijs en je auto…
We hadden geluk dat we de fietsen konden stallen bij de fietsenmaker van PBP, en dat een vriend van Heiner en vrouw een appartement gehuurd hadden op 400km van Parijs, hij reed ook PBP op een racefiets en zijn vrouw heeft ons dinsdagavond nog opgepikt en woensdag naar Parijs gebracht. Dus dat was wel luxe, en fietsen goed gestald en een chauffeur die ons reed. 🙂
Oh geweldig!
gefeliciteerd, bravo; mooi verhaal , belle prestation, vr gr , cordialement, Christophe
Knap gedaan, petje af !!!
In de wetenschap dat dit echt te veel kilometers voor mij zijn, vind ik het heerlijk de verhalen te lezen en de foto’s te zien. Dank, Gert Q846